Negentig worden, niet getrouwd zijn geweest, geen (klein-)kinderen, jouw generatie heeft het merendeels voor gezien gehouden en dan één kleine annonce in de dorpsbode waarin jouw vertrek wordt gemeld. ‘Er zullen wel niet teveel mensen zijn.’ De aula was vol.
Juffrouw was geen taalmeesteres. Voor haar geen topfunctie. Maar de mensen die ze diende vergaten haar niet. Wijsheid, kalmte, modernen spreken graag over spiritualiteit, daarover beschikte ze. Verlicht in zichzelf, omdat ze er niet naar zocht. Liefde, warmte vulde die dag, dat uur de aula.
Als ik eens probeerde te zingen stond zij onderaan de trap en vroeg of me soms iets mankeerde. Niet cynisch bedoeld, dat woord, dat verschijnsel was haar vreemd, nee gewoon uit bezorgdheid. Juffrouw verstond onder zingen iets anders. Ik heb de vingerwijzing niet begrepen.
Toen vrijdag deze site online ging kreeg ik een fijne reactie van Lucia Rijker. Onderaan de mail stond een tekst die mij wat deed. Misschien ook u.
May you love yourself just as you are. May you sense your worthiness and wellbeing. May you trust this world. May you hold yourself in compassion. May you meet the suffering and ignorance of others with compassion, always and may I do the same!
Taal toch, beste Theo. Taal toch. Ja, met woorden kun je de boel naar je hand zetten, het brengt niets. Maar taal kan ook troosten en tot reflectie aanzetten. Die woorden van Lucia praktiseren, brengt je dichter bij juffrouw.
Wie komen er als u en ik er op ons negentigste uitstappen? Vult liefde, warmte onze aula’s?