Gave pen, Nico Dijkshoorn. Het vraagteken dat hij enige tijd geleden in DWDD dichtte bij alle grachtengordelaandacht voor het verscheiden van acteur Harry Mulisch en dit afzette tegen het nauwelijks opmerken van het heengaan van Gerard Reve, verdiende een uitroepteken. Wat een waardeloze zin, zeg.
Woont in Leiden, ook een pré, dicht, schrijft her en der, kent de liefde voor de muziek en twittert magnifiek over Klaas. Al helemaal in vergelijk tot alle afval op dat medium. Volg Klaas! Zelf kwam ik Klaas nog eens tegen op de Breestraat, verwoed bezig zijn adamsappel uit te spugen: ‘Lucht moet ik hebben.’
Dijkshoorn, de schoorsteen moet roken, zeikt en zeurt ook in VI over voetbal. Al even leuk. Vooral de eindeloze herhaling van zetten, keer na keer verschijnt hetzelfde stukje, intrigeert. Ga wat anders doen, maar ja de poen, hé.
Ergens houdt iets op. Als De Vrije Man mocht ik jaren over voetbal mekkeren. Genoeg. Je leest en hoort over het geëtter van Cruijff, Van Gaal en Ajax, de zelfvernietiging van Feyenoord, de identiteitsloze zakelijkheid van PSV en je weet dat de treurnis, de onkunde, het ordinaire niveauloze geëmmer eeuwig is. Wat er nog over zeggen?
Ook Dijkshoorn moet vanmiddag nog bellen met die andere man die gegeven zijn afkeer van ‘het wereldje’ daaruit al lang vertrokken had moeten zijn, hoofdredacteur Derksen. ‘Het speelkwartier is voorbij, Johan. Genoeg gelummeld. Wellicht dat we elkaar nog eens treffen bij een goed bluesconcert.’
Van alles dat Dijkshoorn doet spat de open geest en de snelle pen af. Maar ook de hang naar de snelle kick, de gemakzucht. Ego en mond voeden, dan pas het hart. Hoe lang nog? Klaas vindt dat Nico als de wiedeweerga opgesloten moet worden, geeft hem een tik op de wang en zegt: ‘We gaan nu wel wat doen, hé, met die polsstok. Spring de oceaan over, land in het land zonder wroeging over ‘te laat, verspild’. Zoiets zou Klaas nooit zeggen, maar ik ben dan ook niet leuk.