Een toevoeging aan de commentaren bij het verlies (0-1) van Ajax tegen Spartak Moskou. Die zijn te lovend. ‘Ajax doet zichzelf tekort’. ‘Beste wedstrijd Ajax onder De Boer’. Toch vallen er ook minder vrolijke kanttekeningen te plaatsen.
Klasse
De Jong draait zich vroeg in het duel knap vrij, maar produceert een damesschot. Daar gaat het nu net om, dat je op zo’n moment met een prachtige uithaal de wedstrijd open gooit. Niet tegen VVV, nee, op zo’n avond. Je kijkt teletekst, ziet dat die andere De Jong wél scoort en je weet weer dat Ajax onverminderd de tol betaalt voor jaren wanbeleid.
Dan hebben we het in het geval van De Jong over één schot, waar het Ebicilio betreft over meer dan tien tergende pogingen. Tergend, omdat hij überhaupt geen schot heeft. Je bent jong, je speelt jaren in de jeugd en je hebt geen peer in beide benen. Ga dagelijks een uur leren schieten en kom dan terug. Verder aardige voetballer.
Van der Wiel krijgt alle tijd voor een voorzet en raakt de bal dan ronduit beroerd. Ook al iemand die een basisvoorwaarde voor dit spel, de bal goed kunnen trappen, matig beheerst.
Andere namen die niet veel klasse toonden? Eriksen, die deed wat hij al lange tijd doet, niet waar maken waarom iedereen in hem zo’n supertalent ziet. Goed, kan nog komen, is jong.
Blind, zoon van, imponeerde weer niet. Opbouwend aardig, maar vooralsnog geen goede verdediger. Heeft al dure fouten gemaakt en ook tegen Spartak was hij in slappe samenwerking met Anita schuldig aan het doelpunt van Alex. Anita door te gaan liggen waar hij op de been moest blijven.
Te lief
Oude voetbalwijsheid, trainer tegen pupil: ‘Ros hem er nou eerst in, dan leg ik je achteraf wel uit wat je had moeten doen.’ Bij Ajax (en, ja, ook bij Barcelona tegen Arsenal) doen ze wat ze moeten doen (‘mooi spel, beste wedstrijd’), maar vergeten ze die bal erin te rammen. Tel uit je verlies.
Scoren is moeilijk. Het vraagt kunde (over een goed schot beschikken, of over koptechniek, zijn jullie daar De Jong, De Zeeuw), maar ook een giftig verlangen om een doelpunt te maken, te winnen.
Ajax telt in mentaal opzicht teveel spelers die naast de extra klasse ook dat gif niet hebben. Een wedstrijd lang krijg je het benauwd van de gelaatsuitdrukking van De Zeeuw. Lege ogen, gelaten, nog niet een sprankje vuur, zelfs niet na de zoveelste cruciale misser. Ook De Jong is vooral een ideale schoonzoon, nergens zie je hem het venijn van de winnaar uitstralen. Gehoord hoe hij na afloop met een gezicht dat nog niet een promille teleurstelling verried de partij analyseerde? ‘Ja, gek, hé, hij wou er niet in.’ Alsof dat toeval was.
Blind, Van der Wiel, Sulejmani, Ebicilio, Anita, De Jong, De Zeeuw, Eriksen, allemaal lieve jongens, maar geen onverbiddelijke strijders. Ook Stekelenburg was mentaal vlak. Geen fouten, wél veel ballen net te langzaam, net iets achter de speler aangespeeld, detail, maar passend in het beeld. In Alderweireld zie ik het venijn wel, maar hij heeft, logisch, nog even genoeg aan zichzelf.
Blijft alleen Jan Vertonghen over als speler die door roeien en ruiten wil gaan om te winnen. Onmogelijk voor hem om op zo’n avond dat vuur op alle anderen over te brengen. Dus raakt de Belg geïrriteerd, dus een prent, dat gebeurt vaker. ‘Jan moet zich leren beheersen’, zeggen de kenners dan.
Positieve zaken
Ja, uw Vrije Man zag echt wel dat Ajax bij vlagen aardig speelde. Er vielen zeker positieve zaken te noteren, hoewel in de eerste helft Spartak natuurlijk de wodkarijke winterstop goed was aan te zien. Maar het gaat me er nu om dat de reacties te lovend waren. En dat die voorbij gingen aan de hier aangestipte, niet als ‘pech’ (‘het was zo’n avond dat alles tegen zat’) te benoemen tekorten.
Voor echt goed voetbal ontbreekt bij een aantal spelers de pure klasse. Maar belangwekkender: Ajax moet mentaal giftiger spelers aantrekken of opleiden. Winnaars die doorbijten en die niet mooi voetballend slechts de hals strelen van de tegenstander.