Ook als ongelovige kun je deze dagen over het water lopen. Op pontons, bij de Beestenmarkt. Er drijft zelfs een heus huis. Van glas. Allemaal in het kader van ‘Serieus verzoek’, een actie van radio 3FM voor een goed doel. Van 18 tot 24 december gaan drie plaatjesdraaiers in dat doorzichtige optrekje zitten, niet eten en amper slapen. Vertel ik u hiermee nieuws? Dacht het niet, want al weken wordt ons gemoed bespeeld. Een ieder doet mee, is van goede wil. Ja, de wereld is zo slecht nog niet.
Zo kopte donderdag een speciale bijlage van deze krant: ‘This one’s for mama’. De miljoenen die worden opgehaald gaan dit jaar namelijk naar moeders in oorlogsgebieden. Alles en iedereen laat zich van zijn goede kant zien. Prachtig, zoveel stad- en streekgenoten met het hart op de juiste plaats. Een zwemmer is blij bij te kunnen dragen aan het ‘wij-gevoel’. Krijg ik er daarom de kriebels van?
Dat massale. Dat erbij willen horen. Het hele land bereikt de finale van het WK voetbal. Het hele land verliest. Een Arena vol huilt om de dood van een zanger. Volksstammen langs de weg bij rouwstoeten. Af en toe is er ook een massa-actie voor het goede doel. Hoe fijn! Dag in, dag uit zijn we, de enkeling daargelaten, ieder voor zich bezig. Is het dan niet jofel dat we tussen alle consumeren door eens iets kunnen betekenen voor de medemens in nood? Met zijn allen, zij aan zij?
Vergeef het me, maar ik heb niet veel met die plotse, altruïstische zelfbevrediging. Zinsbegoocheling vind ik het. Oh, het gevoel is herkenbaar, zeker. Zo graag zou je willen dat het waar was, dat van die goedhartigheid alom. ‘We zijn op de wereld om mekaar, om mekaar, te helpen, nietwaar.’ Uit volle borst wilde je dat liedje meezingen. Ik herinner me een kerstavond in een klein skioord. Hoorngeschal klonk vanaf de besneeuwde helling. Wij gingen er zelfs even voor weg van de glühwein. Zo vredig klonk dat. Ja, het kon, goed zijn voor elkaar en in harmonie samenleven. Die tweehonderd miljoen oorlogsslachtoffers van de vorige eeuw werden daar voorgoed weg geschald! De volgende ochtend triomfeerde de hoofdpijn.
Medium Bep Monfils zegt: ‘Het Glazen Huis moet elk kwartaal gebeuren.’ Oh, Bep, heb je dat echt doorgekregen? En niet dat we elke dag, elk uur, voortdurend, goed moeten doen om goed te ontmoeten? Niet van mezelf heb ik dat, maar van de Dalai Lama. Natuurlijk was er een slimme student die vroeg hoe de monnik wist of dit waar was. ‘Ik weet niet of het waar is, maar ik zou zeggen, probeer het eens een tijdje.’ Er is niets wijzers gezegd.
Langer dus dan een week met aanloop. En niet geboren vanuit een aangekweekte groepsgoedheid maar, zomaar, uit jezelf. Buiten de spotlights. In stilte, puur, anoniem. Een vrouw in Katwijk leeft krap. Begin elk jaar wordt er ’s nachts een enveloppe in de bus gestopt met €5000, – Geen afzender. Maar een euro voor de krant van een dakloze is ook goed. Of bijspringen in de organisatie van de sportclub. Een koor dirigeren. Met een maatje op stap gaan. Een Somalische stadgenote helpen die in haar eentje zes zoons met alles dat ze heeft zo goed mogelijk opvoedt. Veel goeds te ontmoeten. Gun uzelf dat, luidt mijn serieuze verzoek.
Donderdag werd in de reguliere krant ook melding gemaakt van de uitreiking van de Leidse vrijwilligersprijs. Als de Beestenmarkt er straks weer pontonvrij bij ligt en alle klopklop heisa verstorven is, gaan Douce van Beukering, Airin van der Horst, Marlieke Spijker en al die anderen in anonimiteit verder met de ander en zichzelf goed doen.
Theo Bakker