De dag begin ik fout. Om bij te blijven, omdat het heet nieuws is, het een gewichtige zaak zou betreffen, laat ik de kijkdoos het crisisberaad in de Tweede Kamer mijn huis in slingeren. Niet te volgen, iedereen roeptoetert een eind weg. Na korte tijd al waan ik me getuige van een slechte uitvoering van een surrealistisch toneelstuk. Ionesco, maar dan verprutst. Genoeg. Laat ik mezelf dwingen naar iets vrolijks op zoek te gaan.
Beetje spitten, verdraaid, deze zaterdag van tien tot vijf draaiorgeldag in en om de Hooglandse Kerk. ‘Op die dag zullen vele Leidse draaiorgels hun geluid laten horen. Bovendien treden er diverse artiesten op en zijn er dansworkshops bij het orgel. De toegang is gratis.’ Heen! Lees verder →

Kleine bananen waren het, damesvingers, met te veronachtzamen schillen. Het was op dat moment, april 1975, in Calcutta ‘veilig’ eten, die bananen. Eén kop thee met één scheutje verse melk had voor een dagenlange diarree gezorgd. Maar daar liepen we toch weer door de achterafstraat van het ‘riool van Azië’, waar ons hotel, het Leger des Heils, zijn domicilie had. De schillen liet ik achteloos vallen, groter kon de zooi niet worden. En toen, gekrijs, vechtende paria’s, er werd om geknokt door de ‘have nots’. Chef Salvation Army, die passeerde, lachte om mijn schrik. ‘Niets loos, mister Theo, van die schillen trekken ze soep, vandaar. Een fijne dag verder.’ Dat viel niet mee, het kostte moeite om de beelden en geluiden uit te bannen. Lees verder →

Pal voor Pasen, op Goede Vrijdag, verzamelden wij ons, leerlingen van de Sint Barbaraschool aan het Levendaal, in de Heilig Hart tuin. Niet om eieren te zoeken, nee, om strak in het gelid te zingen. Het had wat. Zelfs veel als we ‘O, hoofd vol bloed en wonden’ zongen. De rillingen liepen me over het rijzige ruggetje. Komende week is mijn prilste muziekontroering weer op diverse avonden te beluisteren als ‘Leitmotiv’ van de Matthäus Passion. Wist ik veel.

Als het gebouw scheef hing waren er altijd de stutten van liefde en muziek. Over hartszaken een andere keer, vandaag verwijlen bij dat fenomeen dat als bloed door de aderen van mijn leven stroomt (toe maar). Ach, met zo velen zijn ze, die momenten van het ontstijgen van alle aards drijfzand. Lees verder →

Gaan, niet gaan? Een oud gevoel dringt zich op. Deze dinsdagavond mag niet zomaar verloren gaan. De uitagenda. Volksmuziek, Iers, Schots, live, in café De Tregter. Ik weet wat gaat komen. Muziek, drank en briljante observaties die daags erna beschonken blijken, onnavolgbaar, niet bruikbaar. Maar soms verdient de avondroes voorrang boven de katterige volgende dag. Ooit schreef ik ‘bewustzijn is een wond’. Zelfhulp aan de tap helpt niet. Toch doen. Lees verder →

Mijn moeder had het gezegd, ik zeg het, dat de wind nog dun is deze ochtend. Flauw prikt de zon door de sluierbewolking, de beheerste zee voorziend van zilveren glans. Wat is het strand toch smal. Alweer. Het schuim jaagt me bijna de duinen op. Hebben de golven definitief een stuk land ontvreemd? Nu ja, het vaartloos geploeter door het zachte wegzakzand is goed voor de benen.
Het Wantveld, mijn geliefde strandtent benoorden de afwatering in Katwijk, staat er al. Ik passeer, want heb me voorgenomen dit keer op stand te dubben, wikken en wegen. Er moet een besluit worden genomen, wat tamelijk complex is voor een verslaafde aan her- her- heroverwegen. Plussen, minnen, optellen, aftrekken, vermenigvuldigen en het dan nog niet weten. Dat ga ik doen in het mondaine strandpaviljoen van Huis ter Duin. Je bent op leeftijd, de laatste jas heeft geen zakken, dus het mag wat kosten. ‘Een groene thee graag.’ Lees verder →